NHG-Richtlijn Enkelbandletsel gepubliceerd

Het Nederlands Huisartsen Genootschap heeft de richtlijn Enkelbandletsel herzien en in oktober 2021 gepubliceerd. De richtlijn geeft huisartsen handvaten voor het behandelen van patiënten met enkelproblematiek. Het is van belang dat je goed op de hoogte bent van de inhoud van deze richtlijn en de aanbevelingen voor de samenwerking met de huisarts kent. 

Becommentarieerd door VvOCM 
VvOCM heeft deze richtlijn in februari 2021 van commentaar voorzien. Vooral de overwegingen op het gebied van oefentherapie zijn door ons becommentarieerd. Onze opmerkingen zijn helaas slechts gedeeltelijk overgenomen. Zo werd er eerst alleen gesproken over een behandeling door fysiotherapeuten. Op ons verzoek is ook behandeling met oefentherapie toegevoegd.  

De belangrijkste kernboodschappen, die betrekking hebben op de oefentherapie, in deze richtlijn zijn:  

• De huisarts is in staat het overgrote deel van de patiënten met acuut lateraal enkelbandletsel in de eerste lijn te behandelen. 
• Sluit een enkel- of voetfractuur uit tijdens het eerste consult na een acute enkeldistorsie middels lichamelijk onderzoek en, op indicatie, een röntgenfoto. 
• Maak, indien er geen sprake is van een fractuur, middels lichamelijk onderzoek onderscheid tussen mild en matig tot ernstig enkelbandletsel.  
• Bij mild enkelbandletsel: geef adviezen, desgewenst aangevuld met pijnstilling. Overweeg thuisoefeningen. 
• Bij matig tot ernstig enkelbandletsel: geef adviezen en adviseer zo nodig pijnstilling. Overweeg thuisoefeningen. Bespreek de voor- en nadelen van aanvullende tape- of bracebehandeling en beslis samen met de patiënt of hij een van deze opties uit wil proberen. Tape- en bracebehandeling zijn hierbij gelijkwaardige opties. Wees terughoudend met begeleide oefentherapie. 
• Geef alle patiënten adviezen over preventie van een recidief. Wees terughoudend met het aanleggen van tapebandage of een enkelbrace als preventie.  
• Overweeg alleen op individuele gronden een brace of tape tijdens risicomomenten bij patiënten die bijvoorbeeld een sport met een hoog risico op inversietrauma beoefenen (zoals voetbal, volleybal, basketbal, veldhockey) of die enkelbelastend werk hebben.